Over procrastineren en podcasts

Het gehoor is voor mij de koning der zintuigen. Want ontneem me mijn zicht en ik zal nog proeven, voelen, ruiken. Maar zonder gehoor zou ik stekeblind zijn. Er zou niets overblijven, behalve beelden zonder reliëf, impulsen die een stille dood sterven in mijn brein. Alles dof, vlak, leeg. Maar bovenal: ik heb mijn Griekse Schoonheid aan mijn gehoor te danken.

Ze zit naast me en neuriet een lied. Het ritme en haar nationaliteit vertellen me dat het een of ander Grieks deuntje moet zijn. Eerlijk: ik weet niet of ik van haar had kunnen houden als ik haar nooit had gehoord. Want hoewel ze ruikt als een boomgaard in volle bloei en beweegt met de souplesse van een wolvin; die kenmerken doen mij minder dan een pikant tekeningetje in een stripverhaal. Het is haar zachte stem die het bloed door m’n aders doet gieren. Een stem die haar omfloerst met een warme gloed.

Dat wil ik net in haar oor fluisteren, tot plots mijn telefoon begint te gillen. Een typische beltoon, hemeltergend gejengel dat het ritme van mijn leven bepaalt. Het wekt me, verwenst me wanneer ik te laat kom, zegt me wanneer ik eten voor de kat moet halen. Polyfoon-monotoon geschreeuw om aandacht; een oproep deze keer, niet het kattenbrokkenalarm.

De kat moet wachten

Ik neem op, mijn mediterrane zangvogel zingt prompt een toontje lager.

Ik, tegen mijn telefoon: « Oui, allo ? » 

De telefoon, tegen mij: “Joooo Robert, c’est Bert! We gaan bijna beginnen met de Bold. Ik belde eens om te horen of jij… Si vous avez une idée … voor jouw podcast?”

Ik, tegen Bert: « Euh, oui ! Oui, j’ai une idée ! »

Ik, tegen mezelf: « Merde. Compleet vergeten. Het is al te laat op de avond om nog rond te bellen en dat gaat niet van een leien dakje lopen. De kat zal even moeten wachten op z’n brokken. »

De kat, tegen mij: « Miaaauw »

Bert, tegen mij: “Ok, top! Redactievergadering op maandag! Tu peux expliquer alors. Dag Robert.”

Ik, tegen Bert: « Salut Bert, tot later. »

Ik, tegen de kat: « Shht ! »
 

Stemmetje in mijn hoofd

Sid de kat heeft zich intussen neergevlijd aan mijn voeten. Zachtjes spinnend probeert hij me te versieren. Ik weersta. De telefoon ligt zwijgend op de zetel, een oude 3-zit van de IKEA die wat meer onder mijn gewicht kreunt dan vroeger. Ooit beige, tegenwoordig omhuld met een rijker kleurenpalet dankzij de vele tv-avonden en thuiswerksessies. “Genoeg gelummeld, makker. Aan de slag!” beveelt een stemmetje in mijn hoofd. Zonder tegenpruttelen trek ik me uit de sofa richting bureau, Sid en Schoonheid achterlatend. Terwijl een plaat van Hooverphonic zich krakend op gang trekt, zet ik me voor een wit blad - sigaret tussen de lippen, balpen in de hand.

Het stemmetje, tegen mij: “Mjaaah vriend, die podcast. Wie ga je daarvoor strikken? Het moet een Belg zijn, liefst bekend! Iemand die iets te vertellen heeft, ook.”

Ik, tegen het stemmetje: “Ik doe een podcast over euh …  Adrien Devyver! Ha, dat gaat werken! Wacht maar, dat wordt ‘m!”